Ayna Rengi

Bugün arkadaşım yıllar önce ona yazdığım bir notun resmini gönderdi. Geçmişten gelen bir duygu ve bugün gördüğümde iki anın toplamından ortaya çıkan duygular. Geçip gidenleri özlemek mi, değişmeyen bir şeyler olduğunu görmek mi, her şeye rağmen yaşıyoruz düşüncesi mi? Nedir insana eski bir nottan gelen ruh halini yaşatan. Notu yazan bendim, saklayan o. Anıları severim, anılar bırakmayı da severim. Yıllar geçse de orada kalan güzellikler ışığını saçar. Bir yandan da hüzün katar her geçen yıla. Son yıllarda o kadar şey değişti ki. Hayatımdan gidenler, katkı olanlar, içimden geçip gidenler ve ben diyorum hâlâ. O eski ben ve şimdiki ben arasında dağlar var. İnsan önce kendini olabileceği her hali kucaklayarak kadar sevebilmeli ki etrafındakileri de kucaklayabilsin. Neleri aştık, ne dağlar yol oldu, ne dereler topraklarla doldu, ne ulaşılmazlara ulaştık, ne yakınlar uzak oldu. Her şeye rağmen yaşamak güzel. Anlatacak hikayelerim bitmedi henüz... Candan Erçetin'in şarkısı gel...

İnsanların size ne yaşattığını unutabilirsiniz ama ne hissettirdiğini asla unutamazsınız şeklinde bir söz duymuştum. Çok doğru bir söz. İnsanlara, anılara bakınca bir çok şey hissederiz, anılar tazelenir ama ayrıntılar aklımızda olmayabilir. Buna rağmen hisler kolumuzdan tutup çekiştirir; o seni çok üzmüştü, kırmıştı, çok mutlu etmişti, çok seversin onu... Bir sürü düşünce duygulara, duygular da düşüncelere gerekeni hatırlatır. Bir ses, bir yer, bir tat, bir koku yılları, ayları bir anda şimdiye getirir. Kendinizi başka bir mekanda, başka bir anda hissedersiniz. Ne büyülü andır o.

Usulca perdeyi araladı genç kadın, dışarıdan gelen esintinin verdiği huzuru içine çekti. Sevgi bekleyen küçük kedicikle göz göze geldi. Sevgiyle baktı... Daha bir yıllık evliydi, özenle seçtiği perdeler, severek seçtiği eşyalar ona umut veriyordu. Güzel anılar biriktirmeliydi. Güle güle eskitmeliydi. Derin düşüncelere dalmış gülümserken içeriden gelen bebeğinin sesiyle irkildi. Zaman ne kadar da hızlı geçiyordu. Daha dün karnındaydı şimdi hayatının her anı haline gelmişti minik bebeği. O da büyüyecek yıllar sonra bu eve, eskiyen eşyalara, hatıralara, gidenlere, geçen zamana bakıp derin düşüncelere dalacaktı. Öyle değişik bir dünyaydı bu işte...

Hüzünler ve ayrılıklarla dolu bu dünya hayatı... Her ayrılık, her hüzün insanı derinden sarssa da ayakta durmak ve hayata devam etmek gerekir. Yol uzun, meşakkat çoktur bu dünyada ve zorluk karşısında en doğru şekilde davranabilenler güzel sonuç alacak. Bazıları olanlar için başkalarını suçlar, bir şeyleri kırar hırsını başka şeylerden çıkarmak ister ama bu çözüm değildir. Adalet ya da güzel sonuç ne zaman elde edilir bilinmez. İnsana düşen elinden gelenin en iyisini yaparak doğru davranışlar sergilemektir. Kişi kimlerle, ne tür olaylarla karşılaşacağını bilemez ve bunlar hesaplanamaz da. Her şeye rağmen sevmekten ve güzel ameller işlemekten vazgeçmemeli insan. İnsan olmak bunu gerektirir. Yaralar alırız, iz kalır, acı çekeriz, unutamayız ama bütün yaşadıklarımızın anlamları vardır ve bize kazandırdıkları üzerine yoğunlaşarak doğru dersi alıp yolumuza devam etmeliyiz. Bazen olayların altındaki nedenleri görmek kolay olmaz, aciziz. Ama en azından sürekli olumsuz yanını düşünerek kendimi...