Ayna Rengi

Bir düş kırılırken ne kadar ses çıkarır, peki ya bir kalp parçalarını ne kadar saklayabilir, bir yıkılış ne kadar aşağıya çeker, bir acı ne zamana kadar peşimizi bırakmaz, bir anı kaç yıl yaşar, bir yaşama kaç ölüm sığar... Sustukça çoğalır içimizde duygu ve düşünceler. Sormazsak bilemeyiz. Hep kendi kafamızda bulduğumuz cevapların sınırlarını zorlamaya çalışırız. Ne yaparsak yapalım bir başkasının kafasındakileri, duygularını, korkularını, biriktirdiklerini, kendi bakış açımızla ya da önyargılarımızla anlayamayız. Sormadan, dinlemeden iletişim kurduğumuzu zannederek bir yığın sorunu derin çukurlara gömeriz. Zamanla çukur derinleşir. Anlamak ve anlaşılmak zorlaşır. Başkasını anlamanın en güzel yolu onun kendisini açmasına, anlatmasına izin vermektir.

Lezzetleri acılaştıran ölümü hatırlamak, acı anları lezzetlendiren ölümü unutmamak… Uzun süren sıkıntılar, bitmeyecekmiş gibi geldiğinde büyür, uzun süren mutluluk yine üzüntü, bitme korkusu yaşatır ya da insanoğlu sıkılır. Acılar, inişler çıkışlar güç verir insana ve mutluluk verir. Bitmesin deriz ama biz acaba hazır mıyız daimi mutluluk ve sevinçlere… Biz ayrılık, acı, başarısızlık ve mutsuzluklardan besleniyoruz ama anlayamıyoruz. Bitmez sanma her şey bitecek, bu hayat fani ve biterek anlamlanıyor bir sürü şey bu hayatta…